Unieke huwelijksverjaardag

Op woensdag 15 mei vervulden we de wens van een mevrouw (1932) uit Bissegem. Ze verblijft momenteel op de palliatieve eenheid ‘ Ten Oever’ van het az groeninge te Kortrijk.

Telkens we in ‘ Ten Oever’ komen valt de gastvrijheid en de sereniteit van de verpleging en al het andere personeel op. Hulpverleners in een palliatieve zorginstelling zijn zelf altijd gelukkig als iemand van hun afdeling nog een fijne dag mag beleven.

We lezen in onze verslagen dikwijls dat onze “gasten” ons enthousiast zitten op te wachten, maar bij deze mevrouw spatte het eraf. Voor we binnen waren wisten we al: dit wordt een TOPdag.

Wat een warme, lieve, vrolijke, attentvolle dame, net als haar dochter.

Onze mascotte werd bijna verpletterd in haar armen, ze heeft namelijk een verzameling beren en onze mascotte is een uniek exemplaar. Hij kreeg de naam Carlos, genoemd naar haar geliefde, overleden man.Ze is al 26 jaar weduwe.

Mevrouw, Paula, moeten we haar noemen en dochter Hilde werden mee begeleid door een bevriend koppel.
Onze trip startte in Oostende – de Stad aan Zee aan het station, daar waar Paula en Carlos hun huwelijksreis begonnen. Morgen, 17 mei, 62 jaar geleden. De reis ging verschillende landen door.

Ze wees ons met glinsterende ogen het raam aan waar ze hun huwelijksnacht doorbrachten,… geen verdere commentaar.

De zon was ons super goed gezind, het spreekwoord ‘ je krijgt wat je verdient’ klopte hier ten volle. Verder langs het kleine strand, het visstraatje, waar ze garnalen ( gernoots) proefde, naar het grote strand. Tijdens de wandeling vertelde ze honderduit: over de gebouwen die we passeerden, dat ze met haar vroegere vriendin veel in Oostende geweest is, over haar kleindochter die op een cruiseschip werkt, over de vele citytrips die ze met Hilde gemaakt heeft, want die warme, nauwe liefdesband met haar dochter valt op. Een spraakwaterval en een guitige die Paula.

“ En nu naar Ocean (Restaurant / Brasserie)” commandeerde ze, de brasserie waar ze zo dikwijls geweest is. “Voor mij een Hugo en een pannenkoek en het overige gezelschap moet verwend worden” zei ze tegen de ober. Toen wij een traktatie wilden aanbieden werd ons de mond snel gesnoerd: “ zwijgen of ik ga tieren eh”. En ze zou het nog menen ook.

Na dit smakelijk intermezzo wandelden we langs een andere weg terug naar de ambulance. Op sommige plekjes even stilstaan om afscheid te nemen van al dat moois. We reden op vraag van Paula nog even langzaam langs de kustlijn, waar we bijna in een wielerkoers belandden ( chique chauffeur ), om dan langs landelijke wegen terug richting Kortrijk te rijden.

Eénmaal in haar bed kregen we nog een lange , warme, stevige knuffel, zowel van moeder als van dochter. We hebben mevrouw nog een mooie laatste dag bezorgd , want morgen , 17 mei, op hun huwelijksverjaardag laat Paula zich inslapen om terug bij Carlos te zijn.

Lieve Paula, velen kunnen van u iets leren, wij zijn degenen die dankbaar moeten zijn, we zijn weeral met onze neus op de feiten gedrukt dat gelukkig en tevreden zijn in je leven geen geld hoeft te kosten. Lieve Hilde, wij van Ambulance Wens België denken vrijdag met al onze liefde kracht aan jullie